Patrón, medida, estrutura, correspondencias, ritmos e combinacións. Este grupo de películas alíanse para pensar nas diferentes expresións destas ideas no cinema. Desde a xeometría na composición dun plano, á precisión nos cortes, pasando pola ordenación do mundo en estruturas preconcibidas. A forma como razón e guía, as posibilidades propias do cinema (e só do cinema) postas en xogo, e convertidas tamén nunha forma de xogar.
Abre a aritmética e a xeometría de Metric Film, do cineasta Federico Lanchares, onde o plano se converte nunha cuadrícula de combinacións infinitas. O plano concibido case como esquema/diagrama atopa a súa rima a continuación con Wasteland Non. 1: Ardent, Verdant, da animadora Jodie Mack: o patrón “atopado” no mundo real das placas base e os campos de flores, nun tratamento fotograma a fotograma de medidas rigorosas. O mundo descomponse así en liñas compositivas esquemáticas, idea que leva ao seu extremo xeométrico o estadounidense Paul Glabicki no seu Diagram Film: unha mestura de animación e imaxe real, que dá conta tamén da riqueza infinita de capas, símbolos e significantes do seu cinema. O pulso emocional da contorna cotiá é cortado en anacos de acordo a inflexibles liñas rectas en 1640, onde Pablo Marín recorta e perfora diapositivas de medio formato de imaxes tomadas no seu barrio de Bos Aires (código postal: 1640) adaptándoas ao tamaño do filme de 16mm e montándoas con rigor. A de Robert Todd en Exile é tamén outra expresión desa idea de esquematizar o natural e o atopado na contorna que rodea ao cineasta: liñas que cruzan o encadre, sombras e elementos de todo tipo interpóñense no campo de visión da cámara, “cuadriculando” de distintas maneiras a paisaxe.
A idea de patrón, ritmo e repetición traspasa o encadre para instalarse na calidade do cinema como forma de comprimir o tempo. Alexandre Larose en Saint Bathans Repetitions fabrica capas de momentos que se superpoñen nun complexo patrón de sobreimpresión múltiple da película. O xesto e as posibilidades que a montaxe ofrece constrúen tamén unha idea da intimidade en Looking for the Moon, de Moira Sweeney. Unha colección de accións, que atopa a súa rima en 13 (recorded) apparitions of her ghost, onde o cineasta e ilustrador mallorquino Pere Ginard colleita aparicións de “pantasmas” cotiás que ordena nunha estrutura de 13 capítulos. Termina o programa cunha peza que recolle tanto a vertente espacial e compositiva da sesión como a temporal (e xa o anuncia no seu propio título): As Much Time as Space, de Katja Mater, unha película que pasa por dous proxectores (coa diferenza temporal da imaxe proxectada que iso provoca, 8 segundos), construíndo un xogo entre ambas as imaxes, que se complementan e dan lugar a estudadas composicións a través do movemento da cámara, nunha rima coidadosamente calculada.
Películas que riman unhas con outras e internamente, estruturas e combinacións métricas, para esta edición na que queremos mergullarnos na álxebra do cinema.
